Avontuur

Omdat ik volgende week terugga naar Nederland (een maandje eerder dan gepland), wordt dit alweer mijn laatste reisverhaal vanuit Indonesie. Afgelopen week is het maar weer gebleken dat mijn reizen nooit compleet zonder typische Froukje-acties kunnen verlopen. Na lang twijfelen (mijn ouders laten me nooit meer alleen op reis gaan als ze dit gelezen hebben) heb ik toch besloten jullie deelgenoot te maken van mijn enigzins ondoordachte avontuur (maarja, wanneer beleef je tegenwoordig nog avontuur als je eerst overal goed over nadenkt ;)).

Het begon zo:

Op een mooie donderdagochtend in april, reed ik met de scooter naar Bekol in het Baluran National Park om daar een wandeling te gaan maken. Eerst beklom ik de uitzichtstoren voor een mooi uitzicht over het savanne-achtige landschap (so far, so good) en daarna begon ik met de wandeling over het ‘savanah restoration track’. Ik dacht dat dit pad naar de post Bama aan het strand zou leiden, zoals op het kaartje van het Nationale Park stond aangegeven. Al snel werd het pad slechts een spoor door hoog gras met vervelende zaden die aan mijn kleren bleven hangen. De eerste keer plukte ik ze er geduldig allemaal af, maar algauw daarna kwam er weer zo’n wild stuk en zat ik weer helemaal onder de zaden. Even vroeg ik me af of dit wel het goede pad was, want volgens het kaartje had het pad al snel naar rechts (naar het oosten) af moeten buigen, maar het pad bleef naar het noorden lopen (het eerste teken dat ik verkeerd liep). Ik besloot even te pauzeren om af te koelen, te bedenken waar ik op Bali als eerste heen wilde gaan en opnieuw de zaden uit mijn kleren te plukken. Na een tijdje liep ik weer verder en leek het pad al snel bijna op te houden en moest ik me weer een aantal meter door hoog gras heen worstelen en bevrijden van een soort plakkende, stekelige plant waar ik in bleef hangen. Toen ik daar doorheen was, werd het spoor opeens veel beter en zag ik dat het pad eigenlijk van links kwam. Blijkbaar was ik er dus vanaf geraakt. Op dat moment twijfelde ik even of ik niet gewoon dat pad terug zou volgen, omdat ik de wandeling eigenlijk toch niet zo interessant vond en het lastig was het pad te volgen. Toch besloot ik door te lopen. Door een opening in in het struikgewas maakte ik een aantal foto’s van de bergrug (het tweede moment waarop ik me had kunnen realiseren dat de bergen wel erg dichtbij waren en ik in de verkeerde richting liep). Niet veel later, toen het pad nog redelijk duidelijk was, hoorde ik het geluid van een brommer. Ik dacht dat ik me dicht bij de hoofdweg naar Bama bevond en dus wel bijna bij het strand zou zijn. Het bleek echter een ranger te zijn, die een bamboestok achter zijn brommer aan sleepte om het spoor te verduidelijken. Even overwoog ik om hem te vragen of ik wel op het goede pad liep, maar aangezien hij totaal niet verbaasd leek mij daar aan te treffen, me vriendelijk groette en gewoon doorreed, dacht ik dat het wel goed zat. Ook had ik onderweg een aantal keer een bord gezien met ‘forest conservation track’ en borden zijn altijd goed. Vlak nadat het geluid van de ranger in de verte was weggestorven, werd het spoor erg onduidelijk en eindigde op een open plek onder een boom waar veel plastic verpakking lag (aha, resten van menselijke aanwezigheid!). Na een paar keer een stuk spoor gevolgd te hebben en heen en weer terug te zijn gelopen naar de open plek en twijfelen of ik het hele pad dan maar terug zou volgen (wat ik eigenlijk had moeten doen), besloot ik naar het laagste punt in de omgeving te lopen en een droge rivierbedding naar de kust te volgen. Als ik even wat langer had nagedacht, naar de zon en op het kaartje had gekeken, had ik me kunnen bedenken dat dat dit ook wel eens een van de rivieren zou kunnen zijn die naar de kustlijn in het noorden liepen. In plaats daarvan (was het de hitte?) ging ik vastberaden op pad en eenmaal begonnen, kon ik niet meer terug. Al snel bleek dat het nog best lastig was om de rivierbedding te blijven volgen, omdat de bedding en oevers overgroeid waren met struiken en planten. Ook meanderde de rivier behoorlijk, wat de af te leggen afstand veel langer maakte. Toch bleef ik volhouden en me door en onder struikgewas door worstelen (ik kon ook niet anders). Soms liep de rivierbedding even omhoog en dan weer naar beneden, maar aan de manier waarop de blaadjes tegen de takken aan waren gespoeld en aan de zijstroompjes kon ik zien dat ik de rivier toch echt stroomafwaarts aan het volgen was. Op een gegeven moment leek de rivier plotseling te stoppen en te eindigen in een grote aarden wal. Ervan overtuigd dat dit niet mogelijk kon zijn, klom ik de oever op om rond te kijken en zag ik aan de verzameling grote ronde stenen dat de rivier inderdaad gewoon verder liep, maar werd geblokkeerd door een grote omgevallen boom die een niet voor het oog, maar wel voor water doordringbare wal vormde. Nog een hele tijd (misschien wel een uur wandelen) later, had ik even het idee om in een boom te klimmen om te kijken of de zee al dichtbij was, maar na de onderste takken van twee verschillende bomen in geklommen te zijn (en niets gezien te hebben), besloot ik dat ik dit toch te gevaarlijk vond en ben ik verder gelopen. Na weer een tijdje lopen begon de rivier steeds rotsiger en steiler te worden en hoorde ik de motor en hoorn van een boot. Dat stelde me enigzins gerust. Ik begon dus toch eindelijk in de buurt van de kust te komen! Ik besloot mijn laatste banaantje op te eten en laatste slokken water op te drinken voor ik het laatste stuk ging lopen. Het geklauter over de rotsen vond ik weer erg leuk (daarvoor zat ik er wel een beetje doorheen) en ik zag daar ook veel dieren, waaronder een troep wilde honden die de rivierbedding overstaken. Toch duurde ook dat stuk nog langer dan gedacht.
Plots eindigde de rotsige rivierbedding dan toch in een droge moddervlakte waar de rivierbedding totaal onduidelijk was. Op de goede gok bleef ik rechtdoor de ‘rivierbedding’ volgen en stond ik ineens op een echt pad waar veel sporen van motorfietsen te zien waren. Ik besloot dit spoor naar links te volgen, nog steeds min of meer in de veronderstelling/ijdele hoop dat ik dan bij de kust bij Bama uit zou komen. Na korte tijd kwam ik inderdaad bij de kust uit, maar ik bedacht me al snel dat ik me ten noorden van Bama moest bevinden en dus het pad de andere kant op moest volgen. Dit deed ik en ik kwam bij een klein dorpje uit. Ik bleek me helemaal in Lempuyang te bevinden en het was zeker nog 5 (of bedoelde de man nou 15) kilometer naar Bama. Nog steeds vol goede moed, kocht ik een fles water en een broodje en vervolgde mijn weg. Het was een mooie weg langs de kust, met af en toe een heuvel met uitzicht op zee. Na weer een tijdje lopen kwam ik uit in het wat grotere plaatsje Simacan. Hier moest ik een afslag naar links nemen om de kustweg te blijven volgen. Er kwam iemand naar me toe die aanbood me op de motorfiets naar Bama te brengen (dacht ik). Het bleek echter dat hij me 300m verderop bij een ‘resort’ (in ieder geval een plaats waar ik kon overnachten) afzette. Hij stelde voor dat ik daar zou blijven slapen. Ik maakte hem duidelijk dat ik graag verder wilde, omdat ik geen slaapspullen en schone kleren bij me had en omdat de vrouwen van de homestay waar ik verbleef zich erg ongerust zouden maken als ik die avond niet terug zou keren. Het werd echter al snel duidelijk dat het niet verstandig zou zijn om verder te wandelen. De zon ging al bijna onder en het was nog zeker 7 kilometer lopen. Toen namen ze me toch mee achterop de motorfiets met een tweede motorfiets ter begeleiding ‘for safety’. Ik kwam er al gauw achter waarom. Te voet was het pad prima te doen geweest, maar voor een motorfiets was het op veel stukken erg steil, rotsig, hobbelig, zanderig, smal of gevaarlijk door laaghangende takken. Ik moest van motorfiets wisselen en maakte me erg ongerust, maar ik werd veilig naar Bama gebracht en bij de post van de rangers afgezet. Ik probeerde aan een van de rangers uit te leggen wat er gebeurd was en hij moest erom lachen en zei: ‘de track is echt makkelijk te volgen hoor’. Door de andere ranger werd ik teruggereden naar Bekol, waar mijn scooter stond. Het laatste stuk ben ik zelf door het donker teruggereden. Om half acht kwam ik terug bij de homestay, onder de muggenbulten, schrammen en mijn kleren vol zaden, maar blij en dankbaar dat ik weer terug was.

Eind goed, al goed.

De volgende dag kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ben ik opniew het Nationale Park ingegaan. Toen kwam ik erachter dat ik al gelijk vanaf het begin het verkeerde pad gevolgd had (ik had al zo’n vermoeden). Deze keer volgde ik het goede pad, maar dit bleek ook nog niet zo makkelijk te zijn (dat maakte de faalactie van de dag ervoor weer een beetje goed). Gelukkig ben ik geen tweede keer verdwaald.

Naast dit avontuur heb ik nog een heleboel andere leuke (en soms iets minder leuke) dingen beleefd, die ik jullie graag vertel als ik weer terug ben in Nederland. Voor nu laat ik het bij dit avontuur en de foto’s!

Tot snel!