Over bussen en bosbranden

Hallo lieve familie en vrienden,

Inmiddels bevind ik me in Bandung (op Java) en ben ik in de gelegenheid om weer even een verhaaltje te schrijven.

Zoals ik vorige keer schreef, heb ik bij het Tobameer inderdaad een fiets gehuurd en heb ik langs de rand van het eiland gefietst. Ondanks het gemis van een fietsbroek (ik had een gewone lange broek aan die lekker aan mijn benen bleef plakken), vond ik dat echt super leuk om te doen. De weg was heuvelachtig en daardoor was er op een aantal punten een supermooi uitzicht over het meer (hoewel het door de smog niet heel helder was). De dag daarna heb ik de nachtbus naar Bukitinggi genomen. Pas toen ik op het punt van vertrekken stond, hoorde ik dat er door bosbranden in de naburige provincie Riau (mensen steken daar het bos in de fik om palmolieplantages aan te leggen) waarschijnlijk heel veel smog zou zijn in Bukittinggi (de smog wordt zelfs “geexporteerd” naar Maleisie). Toch heb ik de bus genomen en dat was een hele belevenis. Ten eerste waren er wat mankementen aan de de bus zelf. Blijkbaar is het de normaalste zaak van de wereld om die onderweg te repareren. De eerste reparatiepoging van het wiel werd al na ongeveer tien minuten rijden ondernomen. De tweede reparatiepoging was iets serieuzer en startte om 12 uur ‘s nachts. Het hele wiel werd van de bus afgeschroefd, er werden onderdelen gekoeld (daarvoor werden de prullebakken van de bus met water gevuld), er werden dingen vastgeklinkt, gehamerd en weer vastgeschroefd en om een uur of half twee ‘s nachts konden we onze reis vervolgen. De reis zelf ging over de “Trans Sumatran Highway”. De eerste twee uur van de reis heb ik me heel hard afgevraagd wanneer de “Highway” nou zou beginnen, maar tot mijn spijt kwam ik erachter dat we ons al de hele tijd hierop bevonden. Deze weg was op sommige punten te smal om twee bussen elkaar te kunnen laten passeren (dat moest dan stapvoets) en bestond soms uit een strook van losse stenen of zand of kuilen van minstens 30cm diep. Op deze weg kon dus niet echt hard gereden worden, wat weer als voordeel had dat het ook ook niet echt heel hard mis kon gaan in geval van een botsing (dat hield ik mezelf maar voor). Naast de ongemakken door de slechte weg, waren er nog de ongemakken in de bus zelf. Zo werd er flink gerookt in de bus, hoewel ere en sticker op het raam zat dat dit verboden was. Ook zat ik precies onder de luidspreker waaruit keihard Indonesische muziek kwam (zelfs door mijn oordoppen heen kon ik dit nog op een normaal volume horen) en betrapte ik mijn overbuurman op een flinke rochel die lekker op de vloer van de bus werd gedeponeerd. Bij mijn enige poging om het toilet achterin de bus te bereiken (ik moest echt heel nodig) moest ik over een aantal passagiers heenstappen die achterin de bus op de grond lagen te slapen (extra passagiers nam ik aan) en moest ik mijn best doen om de deur van het toilet open te krijgen, die werd geblokkeerd door de voet van een slapende passagier. De reis schoot door de lange reparatiestops totaal niet op en toen stopten we om 6 uur ‘s ochtends ook nog eens voor het ochtendgebed van de Islamitische passagiers (gelukkig had ik dat al een beetje verwacht en ingecalculeerd). Eindelijk in Bukittinggi aangekomen, zag ik dat er inderdaad erg veel smog hing (bijna iedereen droeg een mondkapje) en besloot ik gelijk door te reizen naar Padang en daar een vliegtuig naar Jakarta te boeken. Helaas waren de meeste vluchten door de smog ook gecancelled en moest ik een extra dag in Padang blijven. Na een schermutseling met een angkot-chauffeur, die me een schandalige hoeveelheid geld vroeg voor de rit naar de stad en stond te liegen dat het gedrukt stond (ik zal jullie niet met de uitgebreide versie van het verhaal vermoeien), zat ik er behoorlijk doorheen. Ik vond daarom dat ik de volgende dag wel een positieve gebeurtenis verdiend had. En gelukkig: het lukte me de volgende dag om een vlucht naar Jakarta te boeken voor de dag erna en toen ikeen beetje door de stad aan het slenteren was werd me een gratis tour achterop de scooter aangeboden door Dani, die graag zijn Engels wilde oefenen en een beetje het gevoel wilde hebben dat hij ook wat van de wereld (Holland) had ‘ gezien’. Die dag is inmiddels alweer een week geleden. In de tussentijd heb ik alweer heel wat meer gezien en beleefd, maar het internetcafe gaat zo sluiten en ik wil ook nog proberen wat foto’s te plaatsen, dus voorlopig laat ik het hier even bij.

Liefs,
Froukje