Een tweede leven

Nu mijn laatste weekend in Messica alweer bijna ten einde is, is het tijd voor een laatste terugblik op mijn verblijf hier in Mozambique.

Hoewel ik hier meer broodjes pindakaas, pannekoeken en aardappelen heb gegeten dan normaal gesproken in Nederland, heb ik waarschijnlijk ook meer avocados gegeten dan ik mijn hele verdere leven nog ga eten. Ook heb ik hier ontdekt dat de Beatles echt goede nummers hebben geschreven (met dank aan Brechtje :)). Samen met het feit dat ik naast de Beatles ook vooral veel Fleetwood Mac en Simon & Garfunkel heb geluisterd en hier in mijn Indiase tie&dye hippiejurk heb rondgelopen, leek het wel een beetje alsof in mijn kamer de Flower Power tijd was teruggekeerd. Maar als je hier de spelende kinderen ziet, is het eerder alsof je zo’n 100 jaar teruggaat in de tijd. De jongetjes komen hier vaak voorbijrennen met een oude autoband of een velg van een fiets die ze met hun handen of met een stok voor zich uit rollen. Ook zie je veel jongetjes met een constructie van ijzerdraad en houten wieltjes die ze voor zich uitrollen, terwijl ze er stoere bromgeluiden bij maken (pas op, hier komt mijn auto aan brrrrmmmm). Een ander spelletje dat de jongens vaak spelen is een spelletje met de dopjes van plastic flessen. Ze leggen dan een aantal dopjes op een rij en proberen van een afstandje met de overige dopjes het rijtje dopjes te raken. Het lijkt een soort kegelen/jeu de boules, maar ik ben er nog steeds niet achter wat nou precies de spelregels hiervan zijn Heel soms zie je kinderen met echte knikkers. En als er een windje staat zie je vaak kinderen rennen met zelf gemaakte vliegers van plastic tasjes. De meisjes spelen meestal met zelf geknoopte ballen omgekeerd lummelen (trefbal eigenlijk). De lummel in het midden moet zien de bal te ontwijken en de meisjes eromheen proberen haar te raken. Degene die raak gooit, mag in het midden staan. Ook hinkelen kan hier goed, want je hebt geen stoepkrijt nodig. Enkele lijnen in het zand zijn voldoende. Als ik die kinderen zo zie spelen lijkt het me dat ze er meer lol in hebben dan al die verwende Nederlandse kinderen die zich tegenwoordig in hun eentje vermaken met hun DS (spelcomputer).

Niet alleen de kinderen zijn creatief met het hergebruiken van oude spullen. In het algemeen krijgt bijna alles hier minstens een tweede leven. De vrouwen van Caritas zijn maar al te blij met al mijn lege pindakaaspotjes, waar zij dan weer zalf in kunnen bewaren. En oude fietsbanden worden weer gebruikt om spullen mee op een fiets of brommer te knopen. Daarnaast ben ik al twee keer een jack/bodywarmer met een opdruk van PTT post tegengekomen en allerlei petjes van Europese voetbalteams en T-shirts met opschriften van buitenlandse bedrijven of vreemde talen zijn hier ook niet ongewoon. Een beter bewijs dat de kleding in de zak van Max daadwerkelijk in Afrika terechtkomt is er niet.
Naast deze positieve kant van het gebrek aan geld om spullen te kopen, heeft het ook vooral veel nadelen. Jonge kinderen zie ik hier al sjouwen met zware jerrycans met water of stapels hout en veel van hen dragen kleding met meer gaten dan stof. Daarnaast heeft bijna iedereen die ik spreek wel kinderen, ouders of een man of vrouw verloren. Het klinkt nogal cliché, maar het doet me telkens weer beseffen hoe goed wij het in Nederland hebben.

Met deze enigszins moraliserende woorden wil ik mijn verhaal graag eindigen. Komende donderdag ga ik op weg naar Maputo om van daaruit op zondag naar Johannesburg te vertrekken, waar ik vervolgens op maandag het vliegtuig pak en, als het goed is, kom ik dan na een tussenstop in Abu Dhabi op dinsdag aan in Nederland.

P.S. Na verschillende namen bedacht te hebben, heb ik de kat nu Trippel gedoopt. Het is onder andere een verwijzing naar het Engelse woord to trip (struikelen). En met een beetje fantasie zou je eruit kunnen afleiden dat ik daarnaast een ware fiets- en bierliefhebber ben (niet helemaal waar). Hoewel ik Nudge ook nog steeds wel toepasselijk vind, denk ik dat Trippel toch het meest in de buurt komt bij de ware aard van het beest.

P.P.S Mijn Portugees heeft nu het niveau bereikt waarop ik redelijk kan zeggen wat ik bedoel en vaak ook wel begrijp wat mij gevraagd wordt. Maar meestal helaas nog geen combinatie van deze twee, d.w.z. dat de betekenis van het antwoord mij nog vaak ontgaat of mijn antwoord geen begrijpelijke vorm aanneemt.

P.P.P.S. Ik denk dat het kledingstuk uit mijn bagage waar ik het meest blij mee was toch wel mijn fleecevest is geweest. Ook heb ik daadwerkelijk handschoenen gekocht en er dankbaar gebruik van gemaakt.

P.P.P.P.S. Het maximum aantal mensen wat ik tot nu toe in één chapa heb geteld was 24. Afgelopen woensdag waren het er waarschijnlijk zelfs nog meer, maar toen stond ik zelf met mijn hoofd tegen het dak gedrukt en met mijn kont tegen de deur, die volgens mij nog niet helemaal goed dicht was (ook al deed de abrador verwoede pogingen hem achter ons dicht te houden) en kon ik het dus niet zo goed tellen.

Bedankt voor jullie reacties en tot volgende week!