Rebellie

Het zat er de hele week al aan te komen dat de titel van dit verslag 'rebellie' zou worden, maar sinds vanmorgen is het echt onvermijdelijk geworden.
Ik zal beginnen met de aanleiding. Vorige week do, vr en za (18,19,20 maart) waren er sportwedstrijden. Hier gaat het dan zo dat de verschillende faculteiten tegen elkaar 'strijden'. Traditioneel gezien waren hier altijd drie faculteiten, namelijk Agriculture, Veterinary en Home Science. Sinds een jaar zijn hier de faculteiten Dairy Science en Agribusiness Management bij gekomen. Omdat Agriculture en Home Science altijd met elkaar optrokken, kwam Dairy Science automatisch bij Veterinary terecht. Toen een van de jongens van Dairy Science echter iemand van Veterinary aanmoedigde, waren de Agriculture studenten 'not amused' en begonnen ze hem uit te foeteren/schelden. Hierop kwam een Veterinary student tussenbeide. Vervolgens drong een groepje Agriculture students 's avonds het Veterinary hostel binnen om de jongen op te zoeken die tussenbeide was gekomen en begonnen ze deze uit te schelden/slaan. Dit pikten de Veterinay students absolutt niet, want het is 'not done' om in een hostel van een andere faculteit te komen, laat staan een jongerejaars aan te raken. Dus gingen ze met z'n allen naar het Agriculture hostel om daar de boel kort en klein te slaan.
Toen ik dus de volgende ochtend mijn hardlooprondje ging maken en om zeven uur eindigde op het sportveld bij de hostels, was er geen enkele jongen te zien. Dat dit niet alleen aan het vroege tijdstip lag, had ik toen nog niet door. Ook de extra bewaking bij de uitgangen van de campus was me totaal niet opgevallen.

Die middag vertelden de meiden me echter wat er gebeurd was, benadrukkend dat dit nog nooit eerder was voorgekomen. Maar afgaand op de verhalen die mij al eerder ter ore kwamen, zat het er eigenlijk stiekem al een tijdje aan te komen. Dit ligt hem niet alleen aan het feit dat er al langer irritaties waren, maar ook aan de hele maatschappij die alleen maar draait om cijfers en de daaraan gekoppelde status (en voor velen ook nog steeds de kaste waaruit je afkomstig bent). Dit zorgt ervoor dat je loyaal moet zijn aan je faculteit, aangezien deze je onderdak verleent, onderwijs geeft en zorgen dat je later een baan kunt krijgen. Ik had me het niet gerealiseerd, maar net als in Harry Potter is je eigen 'afdeling' hier het belangrijkste ter wereld.

Hiermee is het verhaal echter nog lang niet afgelopen. Om de gemoederen wat tot bedaren te brengen en om de boys hostels te hestellen, kregen alle studenten van Agriculture, Veterinary en Dairy Science namelijk 10 dagen vrij. Dit is hier uitzonderlijk lang, want zels de zomervakantie is meestal maar veertien dagen. Veel meiden wilden dus graag naar huis. Als je hier echter van de campus af gaat, moet je altijd eerst toestemming krijgen. Nu hoeft dat in principe natuurlijk niet zo moeilijk te zijn, ware het niet dat iedereen hier de verantwoordlijkheid altijd doorschuift naar een persoon hoger in de hiërarchie en dat je eerst -tig formulieren in moet vullen. Zo gebeurde het dat de meiden uiteindelijk verteld werd dat ze moesten wachten op toestemming van de Vice Chanellor, de hoogste in rang. Maar het was zeer duidelijk dat deze wel andere dingen aan zijn hoofd had en dat het dus nog heel lang kon gaan duren voordat zijn toestemming verleend zou worden. Hierop werden de meiden echt kwaad en uiteindelijk konden ze alleen door een vier uur durende 'staking' en ruzie met een aantal professoren/hoofd van departement (zeer ongebruikelijk!) ervoor zorgen dat ze aan het begin van de middag hun toestemming hadden en naar huis konden.
Voor mij was dat niet erg leuk, want dit betrof de meiden waar ik het meest mee omging. Maar goed. Toen had ik dus het plan om dit weekend naar Ahmedabad te gaan om wat cultuur op te snuiven. Ik had alles al gepland toen ik een telefoontje kreeg dat dr. Mody (hoofd van ABM) vond dat ik eerst wel toestemming van de Vice Chancellor moest hebben. Maar deze was die dag niet aanwezig, dus zou ik moeten wachten tot de volgende ochtend. Al zwaar balend werd het probleem uiteindelijk 'opgelost', doordat het meisje waar ik heen zou gaan, toch naar haar ouders in een andere stad was vertrokken. En dus zit ik nu nog gewoon op de campus.
En deze ochtend was er weer zo'n voorval. Ik kreeg een SMSje met "Ga alsjelieft naar ABM, Meneer Mody wacht op je". Oké, hoe kan iemand nou op je wachten zonder dat er een afspraak gemaakt is? Ik lag bovendien nog te slapen. Ik heb dus heel rustig aan gedaan met ontbijten en douchen en nu met mijn blog vullen :). Maar nu moet ik dus eigenlijk naar ABM om te horen dat ze weer wat voor mij gepland hebben, terwijl ik het nut er niet van inzie en tijd nodig heb om mijn verslag te schrijven. Van de week is dit ook al gebeurd toen ik, ik zal het nu maar 'per ongeluk'noemen, in gesprek moest met de Vice Chancellor, die zei "je moet daar heen gaan en dan dit en dit doen". Terwijl dit helemaal niet in de 'scope'van mijn studie ligt. Maar de VC's wil is wet. Nou we zullen zien...
Ik zit dus feitelijk in een constante tweestrijd: aanpassen of staan voor mijn eigen waarden (dat betekent dat ik wil dat ze eerst met mij overleggen en dat ik mag weigeren als iets me niet nuttig lijkt). Hier komt nog bij dat ik me vanmorgen besefte dat ik zelf ook een verantwoordelijkheid heb ten opzichte van mijn eigen universiteit en Alterra. Ik kan hier niet moord en brand gaan schreeuwen, omdat ik zelf toch over een week weg ben, want dan willen ze nooit meer studenten uit Nederland :P
Maar zolang je hier nog niet klaar ben met je Masters of zelfs PhD, wordt je hier niet volwassen beschouwd en kan je dus niet je eigen beslissingen nemen.

Ik weet dat dit verhaal misschien even niet zo positief is, maar ik probeer het maar zo te zien: de worsteling is vaak het grootste leermoment!


Liefs, Froukje