City life

Ondanks dat het hier op dit moment 10:20 is, ben ik alweer de eerste op kantoor. Althans, niet echt de eerste maar wel eerder dan mijn begeleider en andere collega die aan hetzelfde bureau werken. Fijn, dan kan ik nog even wat meer tijd besteden aan soggen in werktijd :P
Zo’n anderhalve week geleden ben ik verhuisd van mijn privéhotelkamer met airco naar de “Lakshmi Executive Womens Inn”. De eerste twee nachten waren niet om uit te houden door de hitte, maar gelukkig zijn de nachten daarna iets koeler geworden. Bovendien kunnen we ’s nachts ook de deur naar het balkon open zetten en hebben we een goede ventilator. Verder kan ik het ook goed vinden met mijn twee kamergenotes en zijn er ook nog een paar andere meiden die ik regelmatig spreek. Kleine bijkomstigheid is dat ik inmiddels ook een “vriendin” heb opgedaan die ik iets minder sympathiek vind. Voordat ik me hier bewust van werd, had ik haar en haar vriend al over mijn reisplannen verteld. Aangezien vriendlief een “business” in Amerika heeft en dus genoeg US Dollars verdient, werd er gelijk voorgesteld dat zij dan ook wel even eenzelfde reisplan zouden maken. Ik ging er maar vanuit dat ze dus bedoelden dat we wel samen kunnen gaan. Help, help, help, hoe kom ik hier nu weer onderuit? Afgelopen week heb ik hard mijn best gedaan niet naar haar kamer te komen en haar zoveel mogelijk te ontwijken en nu hoop ik maar dat dit afdoende was… Mijn gevoel zegt echter dat dit een volhardend typetje is en ik misschien nog wat meer overtuigingskracht in de strijd zal moeten gooien.
Ondertussen probeer ik af en toe ook nog wel wat serieus werk te doen. Zo heb ik vorige week onder meer een bezoek gebracht aan het “Department of Agriculture”. Hier kwam ik terecht bij ene Mr. Sharma, die me weer doorverwees naar een mevrouw in de “information cell”, waarna ik terecht kwam bij de Soil Group. Laatstgenoemde had nuttige informatie. Maar nu moest ik nog toestemming verkrijgen om deze data mee te kunnen nemen. Dan maar weer naar Mr. Sharma, die me doorverwees naar de directeur van de Soil Group, die me doorverwees naar de commissaris/algemene directeur van het Departement. En toen begon het grote wachten pas echt. Ik was er niet helemaal zeker van of ze zich bewust waren van mijn aanwezigheid, maar na een tijdje bleek dat het wachten was op het einde van een vergadering waar de commissaris ook bij aanwezig was en die nog wel twintig minuten kon duren. Uiteindelijk werd dat meer dan het dubbele. Toen was een andere vrouw eerst aan de beurt om de commissaris te spreken. Toen bleek dat ik niet bij haar hoorde, moest ik alsnog een “ visitors slip” invullen. In de tussentijd waren er echter een hele hoop andere, meer belangrijke wachtende mannen in pak bijgekomen en was ik achterin de rij beland. Mijn irritatie en honger begonnen ondertussen dusdanige proporties aan te nemen dat ik het al bijna op een lopen wilde zetten. Toen bedacht ik me het volgende: “ als er een jongen met een aquablauw overhemd de hoek om komt blijf ik en als er een jongen met een rood overhemd de hoek om komt, ga ik weg. Uiteindelijk liep er een jongen met een aquablauw overhemd over de oprit en reed er een jongen met een rood petje langs op de aangrenzende weg. Beide niet echt precies waar ik om gevraagd had, maar ik dacht dat de jongen met het blauwe overhemd nog het dichtst in de buurt kwam. Dus bleef ik nog langer, al zuchtend, met mijn voeten op de grond roffelend en mijn mobiel tegen mijn hoofd tikkend een en al ongeduld zitten te wachten. Uiteindelijk was het moment toch daar en kreeg ik toestemming om de commissaris te spreken. Zodra ik mijn referentiebrief van Alterra uitreikte, vroeg de bezoeker naast mij ineens “do you come from Wageningen?”. Dus antwoordde ik dat dit het geval was en vroeg de man of hij daar ook wel eens was geweest. Waarop deze antwoordde met “Yes, you know Bunstra?”. Dit moest ik even op mij in laten werken, maar al snel daagde het mij; hij bedoelde meneer Boonstra, ja die ken ik wel. Nou bleek ik naast de Vice Chancellor van de ANGRAU te zitten. Dat is de Agricultural University van Andhra Pradesh, waar Wageningen mee samenwerkt aan hetzelfde project als ik. En hoppa, na deze kleine conversatie en blijk van herkenning kreeg ik zomaar toestemming om de data mee te nemen.

Mijn andere belevenissen in de stad zijn tot nu toe vooral positief. Vorige week zaterdag heb ik met mijn collega van de YES-bank bijvoorbeeld een citytrip gemaakt. Dat was echt een supergeslaagde dag waarbij ik veel van Hyderabad’s touristische plaatsen heb gezien, zoals de Charminar, Chowmohallah Palace, Lumbini Park & de Buddha in Hussain Sagar en de Birla Temple. En hopelijk kan ik hier in de komende weken nog enkele locaties aan toevoegen ;)
Een ander voordeel van de stad is dat ik hier veel meer vrijheid heb dan in Gujarat en met de bus overal zelf heen kan reizen. Het vinden van het juiste adres levert af en toe nog wel wat problemen op. Een bepaalde locatie wordt namelijk beschreven aan de hand van de wijk en bepaalde “Land Marks”. Dit levert adressen op als “Samsung Showroom, Basheerbag, besides Shambag Hotel”. Dan probeer ik dus eerst met de bus in Basheerbag te komen, vervolgens vraag je verschillende mensen of ze het Shambag Hotel kennen, en zodra je daar bent moet je goed om je heen kijken of je de Samsung Showroom ergens ziet. Tot nu toe heb ik op deze manier alles weten te vinden, behalve de Central Water Commission (CWC). Wat me dan weer het gezelschap opleverde van een jongen die me graag wilde helpen zoeken. Al vanaf de eerste minuut was hij nogal overdreven complimenteus, wat mij wel een beetje achterdochtig maakte. Na een tijdje verklaarde hij, niet geheel onverwacht, dat hij wel mijn “boyfriend” wilde zijn. Waarop mijn antwoord zoiets was als “nee, doe maar niet”. “De volhouder wint”, moet hij gedacht hebben, want daarna vroeg hij of we dan wel handen vast konden houden?. "Nou nee, doe ook maar niet". Uiteindelijk, na nog tien minuten vergeefs zoeken, besloot ik dat het wel weer genoeg geweest was en dat de CWC waarschijnlijk inmiddels ergens anders gevestigd was. Na dit, overigens zonder al te veel problemen, duidelijk gemaakt te hebben, kon ik mijn weg weer rustig vervolgen.
Verder zijn er elke dag wel grappige typische dingetjes die gebeuren of die me opvallen. Ik zou er bijna een heel boek over kunnen schrijven...