Tegenstellingen

Om nog even terug te komen op mijn vorige verslag: de ontmoeting met de minister van landbouw ging uiteindelijk op het laatste moment niet meer door. De reden daarvoor ben ik niet meer te weten gekomen, maar ik vond het allemaal prima. De afzegging was maar goed ook, want daarna kreeg ik het inderdaad heel druk met mijn verslag. Ondanks het feit dat ik dat eigenlijk pas in Wageningen af zou maken, wilden ze hier toch een hardcopy versie van zien voordat ik vertrok. Prima, dan maar wat dingen weglaten. Wat ik al wel lang van tevoren wist, was dat ik de dag voor vertrek een presentatie zou moeten geven. Mijn begeleider op dat moment benadrukte toen nog dat dit de ‘beste presentatie van mijn leven’ zou moeten worden, aangezien de Minister of Health en de Vice Chancellor hier ook bij zouden zijn. Twee dagen van tevoren was dit ineens veranderd in vijfentwintig presentaties voor alle colleges, onderzoekshoofden, studenten en wie nog maar meer. Per presentatie dertig minuten en vijfentwintig toeschouwers. Een snel rekensommetje leerde mij dat dit bijna onmogelijk moest zijn, maar toen had ik al ingestemd. Of ik nou iets verkeerd begrepen had of dat ze zelf tot inkeer waren gekomen weet ik niet, maar de volgende dag waren de vooruitzichten al heel wat beter. Ik zou in ieder geval maar één presentatie hoeven te geven. En op de dag zelf was dit inmiddels gereduceerd tot een presentatie in een piepklein zaaltje voor een aantal matig geïnteresseerde Agribusiness Management studenten en ABM staf en de Vice Chancellor. De presentatie zelf was eigenlijk ook maar matig, moet ik toegeven en bovendien werd deze meerdere keren langdurig onderbroken door vocale kenniserupties van de VC. Uiteindelijk werd mij op driekwart van de presentatie gevraagd te gaan zitten en heb ik gedurende een uur met moeite getracht niet in slaap te vallen om de preek van de VC aan de ABM studenten aan te horen (dat ze niet moesten spijbelen, wel hun huiswerk maken etc. etc.). Wonderwel heb ik uiteindelijk toch nog wat nuttige punten opgevangen die ik in mijn verslag heb verwerkt. Viel dat allemaal even mee :)!

Vorige week donderdag ben ik toen met de trein van Ahmedabad naar Hyderabad gereisd. Dit was wel een leuke ervaring. De totale reis was zo’n 1200 km, dus zat ik in een slaapcoupe met airco. Van tevoren maakte ik me nog zorgen over de vraag of ik in de trein wel aan eten zou kunnen komen. Ik had namelijk alleen nog maar twee kleine pakjes biscuitjes en wat nootjes. Eenmaal in de trein, bleek echter dat ik in feite alles wat ik eventueel vergeten was mee te nemen gewoon in de trein zou kunnen kopen. Op bijna elk station (in totaal zo’n twintig), kwam er een hele horde verkopers de trein binnen met eten, drinken, kleurboeken, gewone boeken, kettingen, speelkaarten, je kunt het zo gek niet bedenken of ze verkochten het. Het drinken werd aangeprijsd met op het eerste oor onverstaanbare uitroepen als “panicoldrink, panicoldrink” en “tsajcofeetsjaj, tsajcofeetsajtsaj”. Daarnaast waren er ook nog medewerkers van de trein zelf, waar je lunch, avondeten en ontbijt kon bestellen en ook koffie en thee. Uiteindelijk heb ik zo nog een boek gekocht (The Lost Symbol van Dan Brown voor omgerekend 3 euro).

Op dit moment verblijf ik dus in een hotel midden in de stad Hyderabad. Dat is wel even wat anders dan op de campus op het platteland! Hier op mijn kamer heb ik airconditioning en mijn eten wordt elke ochtend en avond geserveerd in een soort huiskamer, die ik deel met de gasten uit twee andere kamers. Elke ochtend loop ik door alle verkeersdrukte naar het kantoor van de YESbank.Als ik buiten komt, komen de warmte, de geluiden en geuren me tegemoet en oversteken is een kwestie van overleven. Dat wil zeggen dat je er vanuit gaat dat je gezien wordt, dat alle voertuigen een goed werkende rem hebben en dat je geen onverwachte bewegingen moet maken of op verkeerde punten moet gaan staan. Het liefst zoek je een groepje andere ‘overstekenden’ op om achter te schuilen, bij voorkeur vrouwen met kinderen. Het kantoor is echter weer een oase van koelte (airco), rust en moderniteit en vormt een schril contrast met de buitenwereld waar overal bedrijvigheid heerst en de bedelaars op de stoep je smekend aankijken. Elke keer weer verbaas ik me over de tegenstelling tussen deze onfortuinlijke mensen en de zakenlui uit omringende banken en kantoren, die zich ’s middags verzamelen bij het hippe tentje waar ik tot nu toe ook twee keer mijn lunch heb gegeten. Maar toen ik deze avond een beetje door de wijk tegenover mijn hotel struinde, kreeg ik al meer een idee van het normale stadsleven hier. Alles is hier levendig, overal is handel en alles gebeurt op straat. Mijn begeleider zei dat hij in Nederland nogal moest wennen aan de stilte op straat en het feit dat de winkels precies om zes uur sluiten. En nu begrijp ik wel wat hij bedoelt. In Nederland spring je niet door de open deur van een rijdende bus, hang je niet uit een rijdende trein, rijd je niet tegen de richting van het verkeer in en sluit je je winkel exact om zes uur. Nederland is saai! Maar daar houd ik eigenlijk ook wel van en het is er in ieder geval een beetje koeler.
Over koeler gesproken; ondanks dat de airco op mijn kamer wel erg fijn is, vond ik dit net opwegen tegen het gemis van de sociale contacten. Daarom ben ik met mijn begeleider van de YESbank vanmiddag op zoek gegaan naar een Girls’ Hostel in de stad. Morgen ga ik naar dan verhuizen naar “Lakshmi Executive Women’s Inn”. Ben benieuwd wat ik daar weer zal beleven!

Groetjes, Froukje


P.S. pani betekent water