Een Nog Onbekende Nederlander

Heey allemaal!

Sinds afgelopen week is mijn leventje hier een beetje regelmatig geworden. Ik ben alweer sinds vrijdagavond terug op de SDAU campus en waar ik de eerste twee weken elke dag in en uit de auto sprong om allerlei plaatsen te bezoeken, heb ik hier nu bijna de hele week 'kantoorwerk' gedaan. En eerlijk gezegd, bevalt me dat prima. Het enige punt dat me nog steeds lichte hoofdpijn kan bezorgen, naast het weer, is de incomplete data (neerslagjaren die er, om redenen waarvan ik niet op de hoogte ben, tussenuit missen).
Ik houdt eerlijk gezegd nogal van een vast levensritme. Zo is het zondag wasdag. Omdat dit met de hand gedaan wordt, kost dit de halve zondag, maar voor mij heeft het een meditatieve werking. Op werkdagen sta ik op om 07.50. Dan neem ik mijn ontbijt, bestaande uit tsai met chapati of iets soortgelijks om erin te dippen. Daarna neem ik mijn bad, alweer zo'n meditatief momentje (geklooi met water en emmers), waarna ik me naar kantoor begeef. Daar werk ik dan van 09.00-12.00 om in de lunchpauze in het Girls' hostel mijn warme lunch te nuttigen. Daarna begin ik om 13.30 weer met mijn werk en exact om 17.00 stop ik met werken. Dit laatste is niet zozeer het resultaat van de drang om mij stipt aan een 8-urige werkdag te houden als wel het feit dat de assistenten stipt om 17.00 de deur op slot willen doen. Gelukkig zijn ze met de tsai om half elf en drie uur al net zo stipt.
Sinds ik hier de hele dag op kantoor zit, heb ik gemerkt dat ze gebruik maken van flexibele werkplekken. In principe is er te weinig ruimte voor iedereen, dus als je soms even weg bent kan het zomaar zijn dat er iemand anders achter je bureau zit. Maargoed, flexibele werkplekken en assistenten die thee zetten; daar kunnen ze bij de WUR (Wageningen Universiteit) nog een puntje aan zuigen.
Nog steeds gebeurt het trouwens dat ik de dag vantevoren hoor: "morgen ga je hierheen , bereid je maar voor". Het laatste voorval was dinsdag en in dit geval kreeg ik te horen: "Morgen spreek je de Minister of Health van Gujarat, bereid maar wat vragen voor.". Oké en hoelaat moet ik dan opstaan? "Weten we niet, maar 'be prepared'. Nouja, sta maar om 07.00 op."
Uiteindelijk vertrokken we om 15.00 's middags naar het huis van de zwager van een van de professoren. Deze zwager is een rijke zakenman (en kennis van de minister), waar ik al eens eerder op bezoek was geweest. Toen was het doel van het bezoek me niet helemaal duidelijk. Hij liet ons zijn fabriek zien en nam drie kwartier de tijd om de foto's van zijn trip naar Europa te showen (inclusief Amsterdam). Daarna bezochten we zijn kast van een huis, zelf ontworpen samen met zijn dochter en een architect. In een van de kamers hingen gordijnen die gebaseerd waren op de typische oud- Hollandse golvende witte gordijnen (geen idee hoe die dingen heten). Gelukkig was zijn dochter er ook en het was leuk om met haar te praten. Nu de minister er deze dag ook was, was het huis inneens gevuld met twintig andere mensen, onder meer een hele bult journalisten. Na een korte powerpointpresentatie over wie ik ben en wat ik kom doen, kon ik mijn vragen voorleggen. Omdat de minister een achtergrond heeft als civiel ingenieur, werd het uiteindelijk wel een interessant gesprek. Maar nog steeds dringt het niet echt tot me door dat ik met een minister heb gesproken van een staat waar zo'n vijftig miljoen mensen wonen! Nu begin ik dus te begrijpen hoe connecties hier werken en hoe belangrijk men gasten hier vindt. Een van de meiden in het hostel zei al dat er een Indiaas spreekwoord is dat zoveel betekent als "The guest is King" en dit blijkt inderdaad maar al te vaak waar te zijn. Al wordt het in het hostel gelukkig al minder, omdat ik hier al langer ben.
Maar de belangstelling van de andere studenten neemt niet af. Gelijk in de eerste week dat ik hier was, heeft er een interview met mij in de lokale krant gestaan en het nieuws dat er een buitenlandse student op de campus was, verspreidde zich razendsnel over de hele campus. De meeste kinderen en zelfs veel studenten hebben nog nooit een buitenlander in levende lijve gezien of gesproken, dus ik ben natuurlijk razend interessant :P
Nu was mijn plan om een dezer dagen eens te gaan hardlopen. Het sportveld ligt echter pal naast het boys hostel en ik heb hier nog nooit een meisje zien hardlopen of iets anders enigzins opzettelijk sportiefs zien doen. Nu kun je je misschien wel voorstellen wat er zal gebeuren als ik hier ga hardlopen of schaatssprongen doen of iets dergelijks. De enige oplossing is dus om zo vroeg te komen dat de jongens nog slapen, want anders kan ik er zeker van zijn dat ik de enige speler wordt op het veld met een heleboel toeschouwers. Komt het even goed uit dat het dan ook op z'n koudst is (26 graden gok ik). Morgen maar eens proberen dus.

Naast een manier te vinden om wat beweging te krijgen, probeer ik wat woorden Hindi en Gujarati te leren. Ik ken al wat woorden, maar ik leer het niet zo snel. De Masi's (vrouwen die voor ons koken) blijven Gujarati tegen me praten en zijn verbaasd als ik steeds maar weer mijn schouders ophaal en met mijn hoofd schud ten teken dat het kwartje nog steeds niet gevallen is. Daarnaast moet ik nog steeds een manier vinden om met de hitte om te gaan. Overdag is het wel te doen, omdat het kantoor en de eetruimte koel zijn en tien minuten lopen onder een sluier met zonnebril ook nog wel uit te houden zijn. Maar proberen te slapen in 30 graden is echt een verschrikking. Gelukkig heb ik hier gisteren eindelijk een oplossing voor gevonden. Ik maak mijn slaapjurkje nat, wring het uit en kan nu heerljijk slapen zonder ventilator (dus zonder herrie).
Het grappige is dat veel van de Indiase ouders van studenten zich zorgen om mij maken en vragen: "waarom zit dat meisje in zo'n afgelegen plaats?." Maar ik heb hier werkelijk niets te klagen en denk dat ik het echt zal missen als ik hier weer vertrek!

Liefs, Froukje