Typisch India

Lieve mensen,
Zoals jullie misschien al was opgevallen, ben ik op dit moment niet in Dantiwada, maar in Anand. Dit keer in het guesthouse van de 'Anand Agricultural University' (AAU). Toch fijn om in een land te zijn waar landbouwstudies op hun waarde geschat worden ;) Er zijn hier namelijk heel veel 'AU's'.
De reden waarom ik hier ben is om data te verzamelen van het AAU Meteorological Department. Alle professoren zijn echter naar een of ander internationaal symposium :( Dat betekent dus een reis van viereneenhalf uur en 215 km voor niets. We hebben echter de 'Data request letter' achtergelaten en persoonlijk (heel belangrijk!) gesproken met een van de profs die nog wel aanwezig was. Als het goed is, sturen ze de data nu dinsdag op via email. Bovendien is een van de studenten van de AAU voor ons naar Ghandinagar geweest om data los te peuteren van de staats-waterkantoren. Hier waren we maandag ook al geweest (drieeneenhalfuur reizen), maar toen hadden we niet genoeg brieven bij ons. Vandaag was het probleem dat ze toestemming nodig hadden van de hogere officials, dus mischien over een aantal dagen wel toestemming krijgen om de data te verstrekken, zucht...
Gelukkig hebben we een auto met chauffeur en airco tot onze beschikking en heb ik een begeleider waar ik het goed mee kan vinden. Dit is wel fijn bij zulke lange ritten, want dan heb je nog eens iemand om mee te praten :) Jammergenoeg is hij net van baan geswitcht (van de SDAU (= uni in Dantiwada) naar de AAU), wat betekent dat ik het binnenkort met een andere begeleider moet stellen. Maargoed, ik had beloofd om niet meer te zeuren en zal nu alle leuke en opvallende dingen gaan vertellen!
Zoals het feit dat de ventilatoren hier de hele dag draaien om het een beetje koel te houden. Dit betekent dat alle paperassen wegvliegen als ze niet onder talloze doosjes (met nietjes, pennen, etc.) of speciaal daarvoor bestemde glazen bollen zouden staan. Veel dossiers zitten ook in mappen die zijn vastgebonden met lintjes of zijn bijeengebonden door een soort witte katoenen luierdoeken en opgestapeld op de kasten en bureaus (en niet erin).
Een ander punt dat zeker aandacht verdient is het vervoer. Als carpoolen ergens is uitgevonden, is het wel hier. Een jeep waar je normaal gesproken misschien met zeven mensen in kan, wordt hier rustig door twintig mensen tegelijk gebruikt, terwijl de chauffeur, al half uit de open deur gedrukt door de andere passagiers, zijn vehikel in een rechte lijn over de weg probeert te sturen. Verder zijn de vrachtwagens allemaal prachtig geschilderd, zoals de meeste dingen hier. Baljeet (begeleider) verwoordde het als: "alles wat hier niet geschilderd is, is van de overheid". Achterop de vrachtwagens staat "horn please" en "use dipper at night". Dit betekent dat alle vrachtwagens rechts blijven plakken (ze horen links, net als in Engeland) tot degenen die van achter komt toetert of met zijn lichten knippert, wat dus veelvuldig gebeurt. Inhalen is hier ook niet wat je gewend bent. Laat ik het er maar op houden dat de ruimte op de weg hier erg efficiënt wordt gebruikt.
Inmiddels ben ik redelijk gewend aan het warme weer en het eten. Het is hier echt erg heet (elke dag zo'n 40 graden), maar omdat het zo droog is zweet je nauwelijks. Sommige studentes bedekken zichzelf met een omslagdoek en zonnebril als een moslima, maar dan tegen de zon. Het eten is ook aardig heet, maar daar wen je aan, net als het met je handen eten.
Verder nog wat wist-je-datjes:
- ik erachter ben gekomen dat er ook Indiërs zijn die wel lekkere tsai maken.
- het landschap hier, uitgezonderd de apen, hutjes, loslopende koeien en vrouwen met gekleurde sari's, wel een beetje op dat van Nederland lijkt.
- De bomen langs de weg hier ook geschilderd worden.
Dit alles kunnen jullie hopelijk zien op een aantal foto's die ik ga proberen te uploaden (zie fotoboek).

Groetjes, Froukje